Thuiskomen

Gepubliceerd: 19 november 2018

De aarde lijkt zo wazig ver
met de herfst al in de bomen;
een sluimer nog van leven
en lichte tinteling daarboven.

Op het bospad zijn de bladeren,
verschrompeld, vol met dauw;
als een kind doorwaad ik ze
en hoor ze nóg eens ruisen.

De stille vrieskou doorzeeft me,
als het laatste zonlicht opglanst
in de gouden beuken en de eiken.

En mijn diepste gevoel is thuis
te komen, weer thuis te komen
in de zachte stilte van mijn hart.

Wim Weehuizen, november 2018